Aangezien ik de manifestatie van “links” dit weekend in Amsterdam bij voorbaat beschouwde als een non-event was ik niet van plan er in mijn blog aandacht aan te besteden. Maar nu Jolande Sap van GroenLinks het zelfs tot “historische” gebeurtenis bombardeert ontkom ik er toch niet aan hierbij stil te staan. Wat is dan zo historisch?
Het is natuurlijk prima dat oppositiepartijen elkaar opzoeken en de handen ineenslaan voor een krachtige oppositie. Dat is hun taak. Je zou dus een strategische discussie verwachten. Iets dat uitkomt boven een enkele klachtenlijst tegen de rechtse hobby’s van het kabinet. Maar daarvan bleek geen sprake.
Terwijl men tamelijk vruchteloos te hoop loopt tegen het kabinet als “de grootste vijand”, is het juist PvdA leider Cohen die met diezelfde duivel een pact wil sluiten. Veel heeft hij daarin zelf niet te bieden. Zijn voorstel komt erop neer alsnog een aanslag te plegen op het rechtse kapitaal (geen korting vennootschapsbelasting) en dit terug te ploegen in het onderwijs. Op zichzelf geen fout idee, vind ik, maar als pact met Rutte c.s. kan het onmogelijk werken.
Ondertussen broedt ook Jolande Sap op een eventueel pact aangaande de Afghanistan missie, een moeilijk besluit voor GroenLinks waarin de samenwerking al meteen opzij moet worden geduwd. Zij moet dat in haar uppie afwegen.
Maar hoe meer ik de het vertoon van linkse samenbundeling zie, des te meer heilloos lijkt mij die weg, vooral voor de PvdA. Daarover heb ik al eerder mijn gedachten vastgelegd. Het is fotoshoot van drie fractieleiders zonder gezicht en zonder authentiek verhaal. Daaruit spruit niet een oorspronkelijk nieuw links.
Maar het is inderdaad misschien een historisch evenement geweest. Niet de eerste keer dat die partijen samen op de foto staan, maar de laatste keer. Pechtold van D66 liet wijselijk de beker aan zich voorbijgaan. Hij zal toch een ander historisch moment willen opzoeken, zeker nu hij node de glansrijke escorte van zijn kompaan Halsema moet missen. Tussen het meest rechtse kabinet sinds Colijn en de slappe was van links gaapt nog een heel groot liberaal gat.
Het is natuurlijk prima dat oppositiepartijen elkaar opzoeken en de handen ineenslaan voor een krachtige oppositie. Dat is hun taak. Je zou dus een strategische discussie verwachten. Iets dat uitkomt boven een enkele klachtenlijst tegen de rechtse hobby’s van het kabinet. Maar daarvan bleek geen sprake.
Terwijl men tamelijk vruchteloos te hoop loopt tegen het kabinet als “de grootste vijand”, is het juist PvdA leider Cohen die met diezelfde duivel een pact wil sluiten. Veel heeft hij daarin zelf niet te bieden. Zijn voorstel komt erop neer alsnog een aanslag te plegen op het rechtse kapitaal (geen korting vennootschapsbelasting) en dit terug te ploegen in het onderwijs. Op zichzelf geen fout idee, vind ik, maar als pact met Rutte c.s. kan het onmogelijk werken.
Ondertussen broedt ook Jolande Sap op een eventueel pact aangaande de Afghanistan missie, een moeilijk besluit voor GroenLinks waarin de samenwerking al meteen opzij moet worden geduwd. Zij moet dat in haar uppie afwegen.
Maar hoe meer ik de het vertoon van linkse samenbundeling zie, des te meer heilloos lijkt mij die weg, vooral voor de PvdA. Daarover heb ik al eerder mijn gedachten vastgelegd. Het is fotoshoot van drie fractieleiders zonder gezicht en zonder authentiek verhaal. Daaruit spruit niet een oorspronkelijk nieuw links.
Maar het is inderdaad misschien een historisch evenement geweest. Niet de eerste keer dat die partijen samen op de foto staan, maar de laatste keer. Pechtold van D66 liet wijselijk de beker aan zich voorbijgaan. Hij zal toch een ander historisch moment willen opzoeken, zeker nu hij node de glansrijke escorte van zijn kompaan Halsema moet missen. Tussen het meest rechtse kabinet sinds Colijn en de slappe was van links gaapt nog een heel groot liberaal gat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten