Ten minste drie keer deze week hebben belangrijke mensen met hun mond vol tanden gestaan, zonder effectief antwoord. Drie grote en kleine ongemakkelijkheden die tekenend zijn voor de ongewisse wereld waarin wij leven.
Het eerste voorbeeld zijn de gesprekken van Europese leiders, bankdirecteuren en CEO’s in het Zwiterse Davos, waarover ik al eerder schreef. Een commentaar in New York Times (Nederlandse kranten gaan eraan voorbij) maakt duidelijk dat alle deelnemers aldaar behoedzaam of onmachtig dansen om de hete brei van Europa. Wat is de strategie die moet zorgen dat niet opnieuw een deuk optreedt in het vertrouwen in de Euro. Antwoorden variëren van “Griekenland moet nu barsten, beter nu dan later” tot meer symbolische vertogen over de Euro als pars pro toto voor de geloofwaardigheid van de hele Europese Unie (Sarkozy, Merkel). Zelfs deskundigen krabben op hun hoofd.
Het tweede voorbeeld, iets verder van huis maar niet minder belangrijk, is de pijnlijke breuk in het kaartenhuis van de Arabische wereld. Protesten die niet alleen worden gezien als een opstand tegen autocratische regimes maar tevens als een boos gebaar tegen de westerse wereld die ze in het zadel hebben gehouden. Washington trekt schielijk in zijn schulp en Europa zwijgt.
Het derde voorval is het PvdA-congres, zaterdag in Groningen. Job Cohen gaat tekeer tegen Rutte en schreeuwt “onrecht!” maar hij laat na zijn kiezers een wervend verhaal te bieden dat hen kan overtuigen van een beter alternatief.
Onrust en onbehagen zijn er dus in overvloed, op alle niveaus, in tal van werelddelen. Maar ook degenen die hieraan uiting geven zijn onmachtig zicht te geven op de betere wereld waarom zij schreeuwen. En zij hebben met elkaar te maken. Alles zit aan elkaar geklonken.
De enige die positief scoorde, vooral in zijn eigen binnenland, was dit maal de anders tamelijk geplaagde Amerikaanse president Obama. Zijn verhaal was ook primair voor binnenlandse consumptie. “American jobs” – Amerika eerst. En dat is de realiteit die al het voorgaande weer verbindt.
Tenslotte onze minister-president die nog even doorgaat op het oude Atlantische stramien. Meewerken aan een onmogelijke klus in Afghanistan. Ons beste beentje voorzetten. Jolande Sap is daarvoor na lang wikken en wegen door de knieën gegaan. En ook al was dit het antwoord dat Rutte zocht kan de vraag worden gesteld welk onbehagen daarmee in feite is weggehaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten