In de publieke ruimte is nuance is niet en vogue. Mensen willen klare wijn, zonder omhaal, en die krijgen ze. Zeker krijgen ze die van de regerende rechterflank. Opinies en gevoelens uit de heup voeren de boventoon. Het verlangen naar duidelijkheid in maatregelen en standpunten lijkt sterker dan het besef van de werkelijke effecten daarvan. Iedere serieuze belangstelling ernaar wordt afgedaan als linkse kritiek of erger. De drang tot scoren wint het van iedere nieuwsgierigheid naar de achterkant van het rechtse gelijk.
Voorbeeld is PVV-kamerlid Lilian Helder die nu twee keer aandacht kreeg van de media. De eerste keer omdat zij in een kamerdebat over taakstraf versus gevangenisstraf overduidelijk struikelde toen zij werd bevraagd aan de hand van statistische onderzoeksgegevens over dit onderwerp. Niet alle wetenschap is meteen waarheid, maar enige verdieping aan de hand van relevante literatuur is toch niet teveel gevraagd.
De tweede keer kreeg zij een heel interview in NRC/H van zaterdag 2 april. Ook daaruit blijkt hoezeer rechtse duidelijkheid een doel is op zichzelf. Ze kan Opstelten (en zijn staatssecretaris Teeven) altijd “rechts passeren” als ze wil. En dat wil ze steevast. Maar waarom? Wie dat zo zegt is vervuld van effectbejag en niet in de eerste plaats van de merites van het onderwerp.
Desondanks kan de vraag worden gesteld waar ook voor politici te rechterzijde de grens is. Wie uit is op (kiezers-)effect zal deze in de eerste plaats zoeken bij de kiezers zelf. De achterban van de PVV is echter van zeer gemengde samenstelling en niet in rechts te generaliseren. Bovendien passeert de PVV ten aanzien van het sociale beleid de PvdA even makkelijk links als rechts, ten aanzien van law and order, de VVD.
Zo bezien gaat het dus eerder om de grenzen van het electoraal opportunisme dan om die van ‘rechts’ alleen. Ik ga ervan uit dat de Nederlandse kiezer voor rede en matiging vatbaar is en dit per saldo ook verlangt. Het mag niet te gek worden. Menig PVV-aanhanger zal ook beseffen dat op de standpunten van Wilders automatisch de rem zit van de kamermeerderheid. En wie het programma van de PVV erop naleest zal ook zien dat ten aanzien van tal van onderwerpen waarover Wilders c.s. de grote broek aandoen (Europa bijvoorbeeld) de partij niet eens een poging doet om daad bij woord te voegen.
Ondertussen wordt het steeds rustiger rond het onderwerp waarmee Wilders de meeste aandacht trok, zijn kruistocht tegen de islamisering. Zijn aankondiging van een vervolg op Fitna baart nauwelijks nog opzien. Misschien hebben de recente ontwikkelingen in de Arabische wereld bij het publiek de ogen geopend over de realiteit van nuance en verscheidenheid die meer dwingend is dan het zwart/wit schema tussen moslims en (seculiere) christenen.
Dat de traditionele schema’s en dus ook de grenslijnen verschuiven.is een versleten cliché. De rek “op rechts” is er op enig moment uit. Dat dit ook afhangt van de wijze waarop links naar die schuivende grenzen kijkt behoeft geen betoog.
Voorbeeld is PVV-kamerlid Lilian Helder die nu twee keer aandacht kreeg van de media. De eerste keer omdat zij in een kamerdebat over taakstraf versus gevangenisstraf overduidelijk struikelde toen zij werd bevraagd aan de hand van statistische onderzoeksgegevens over dit onderwerp. Niet alle wetenschap is meteen waarheid, maar enige verdieping aan de hand van relevante literatuur is toch niet teveel gevraagd.
De tweede keer kreeg zij een heel interview in NRC/H van zaterdag 2 april. Ook daaruit blijkt hoezeer rechtse duidelijkheid een doel is op zichzelf. Ze kan Opstelten (en zijn staatssecretaris Teeven) altijd “rechts passeren” als ze wil. En dat wil ze steevast. Maar waarom? Wie dat zo zegt is vervuld van effectbejag en niet in de eerste plaats van de merites van het onderwerp.
Desondanks kan de vraag worden gesteld waar ook voor politici te rechterzijde de grens is. Wie uit is op (kiezers-)effect zal deze in de eerste plaats zoeken bij de kiezers zelf. De achterban van de PVV is echter van zeer gemengde samenstelling en niet in rechts te generaliseren. Bovendien passeert de PVV ten aanzien van het sociale beleid de PvdA even makkelijk links als rechts, ten aanzien van law and order, de VVD.
Zo bezien gaat het dus eerder om de grenzen van het electoraal opportunisme dan om die van ‘rechts’ alleen. Ik ga ervan uit dat de Nederlandse kiezer voor rede en matiging vatbaar is en dit per saldo ook verlangt. Het mag niet te gek worden. Menig PVV-aanhanger zal ook beseffen dat op de standpunten van Wilders automatisch de rem zit van de kamermeerderheid. En wie het programma van de PVV erop naleest zal ook zien dat ten aanzien van tal van onderwerpen waarover Wilders c.s. de grote broek aandoen (Europa bijvoorbeeld) de partij niet eens een poging doet om daad bij woord te voegen.
Ondertussen wordt het steeds rustiger rond het onderwerp waarmee Wilders de meeste aandacht trok, zijn kruistocht tegen de islamisering. Zijn aankondiging van een vervolg op Fitna baart nauwelijks nog opzien. Misschien hebben de recente ontwikkelingen in de Arabische wereld bij het publiek de ogen geopend over de realiteit van nuance en verscheidenheid die meer dwingend is dan het zwart/wit schema tussen moslims en (seculiere) christenen.
Dat de traditionele schema’s en dus ook de grenslijnen verschuiven.is een versleten cliché. De rek “op rechts” is er op enig moment uit. Dat dit ook afhangt van de wijze waarop links naar die schuivende grenzen kijkt behoeft geen betoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten