Ik blijf nog even hangen bij het thema van religie. Volgende week, zo is bekend gemaakt, zal onze regering officieel aanwezig zijn bij de zaligverklaring van Johannes Paulus II in het Vaticaan. De eer valt te beurt aan niemand minder dan onze CDA-minister Donner en onmiddellijk schiet het door mijn hoofd: hoe ver wij als protestantse natie ook verwijderd mogen zijn van afgodenverheerlijking en van het eeuwenlange juk van de Roomse orde, aan de katholieke poppenkast kunnen wij ons zelfs vandaag nog niet onttrekken.
De relaties met het Vaticaan vallen onder het hoofdstuk staatsbetrekkingen maar maken deel uit van Donners portefeuille omdat hij nu eenmaal godsdiensten doet. Los van die ambiguïteit is de vraag wat de rechtvaardiging is van onze regeringsaanwezigheid bij een ceremonie die ik toch zie als uitsluitend van interne betekenis voor de katholieke kerk. Een zaligverklaring heeft immers geen enkel staatkundig of politiek belang in het diplomatieke verkeer of anderszins.
Er zullen er ook zijn die vinden dat zo’n zaligverklaring in deze tijd in volkomen tegenspraak is met de ernstige feiten die ook onder Johannes Paulus binnen de muren van de kerk hebben plaatsgevonden en die deze zelfde kerk liever met de mantel van Gods liefde wilde bedekken (nou ja liefde?) dan in de wortel aan te pakken. Gaan wij daarmee mooi weer spelen?
Ik wil die omstandigheid nog wel even in het midden laten, maar dan vooral omdat zaligverklaring in alle opzichten een ritueel gebaar in de lucht is waaraan ik als protestant zonder meer voorbij ga. De man heeft ook iets goeds gedaan en als dat een feestje oplevert, dan zou ik daarover geen boe willen roepen. Maar moet uitgerekend Donner dat feestje met zijn verschijnen opluisteren? Ik zou toch liever zien dat wij de toneelvoorstellingen in Rome net zo behandelen als iedere andere opvoering van een gejurkte kerkelijke orde. Gepast voor kennisgeving aannemen. Dat gebiedt ook de gelijkheid van onze grondwet.
Het valt nog te begrijpen dat het onze burgemeesters zijn die Sinterklaas ontvangen. Die heeft ten minste een excuus, want nog nooit is een kind daadwerkelijk meegenomen met de zak naar Spanje.
De relaties met het Vaticaan vallen onder het hoofdstuk staatsbetrekkingen maar maken deel uit van Donners portefeuille omdat hij nu eenmaal godsdiensten doet. Los van die ambiguïteit is de vraag wat de rechtvaardiging is van onze regeringsaanwezigheid bij een ceremonie die ik toch zie als uitsluitend van interne betekenis voor de katholieke kerk. Een zaligverklaring heeft immers geen enkel staatkundig of politiek belang in het diplomatieke verkeer of anderszins.
Er zullen er ook zijn die vinden dat zo’n zaligverklaring in deze tijd in volkomen tegenspraak is met de ernstige feiten die ook onder Johannes Paulus binnen de muren van de kerk hebben plaatsgevonden en die deze zelfde kerk liever met de mantel van Gods liefde wilde bedekken (nou ja liefde?) dan in de wortel aan te pakken. Gaan wij daarmee mooi weer spelen?
Ik wil die omstandigheid nog wel even in het midden laten, maar dan vooral omdat zaligverklaring in alle opzichten een ritueel gebaar in de lucht is waaraan ik als protestant zonder meer voorbij ga. De man heeft ook iets goeds gedaan en als dat een feestje oplevert, dan zou ik daarover geen boe willen roepen. Maar moet uitgerekend Donner dat feestje met zijn verschijnen opluisteren? Ik zou toch liever zien dat wij de toneelvoorstellingen in Rome net zo behandelen als iedere andere opvoering van een gejurkte kerkelijke orde. Gepast voor kennisgeving aannemen. Dat gebiedt ook de gelijkheid van onze grondwet.
Het valt nog te begrijpen dat het onze burgemeesters zijn die Sinterklaas ontvangen. Die heeft ten minste een excuus, want nog nooit is een kind daadwerkelijk meegenomen met de zak naar Spanje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten