Sinds het internet – met Google en Wikipedia – op alle vragen een redelijk acceptabel antwoord biedt, staat een mastodont uit de geschiedenis van informatie nutteloos in mijn boekenkast. Twintig delen van de Encyclopedia Britannica, editie 1960, ooit het bezit van mijn vader, tellen hun laatste dagen. Als scholier zwom ik met grote regelmaat in deze – destijds – onuitputtelijke bron van nuttige kennis.
Een recent artikel in New York Times somt meer attributen op die nu als overbodig kunnen worden afgedaan. Kookboeken bijvoorbeeld en wegenkaarten, dus ieder gedrukt en gebonden referentiemateriaal. Die zijn alle vindbaar op het web en printbaar naar behoefte.
Wat meer? Aan gewone wekkers kan je beter vasthouden, zegt het artikel, want de alarmfunctie op de meeste mobieltjes is hopeloos. Daarmee ben ik het van harte eens. En al sinds enige tijd speel ik mijn muziek voornamelijk af via mijn laptop en geluidsboxen. Waarom dan nog een aparte installatie met CD’s? Ook die verzameling staat bij mij bijna als museumstuk te wachten op het grofvuil.
Videocamera’s bevinden zich al enige tijd in zwaar weer. Ook hier doet onze geavanceerde mobiele apparatuur het meeste werk. De vaste desktop heeft eveneens zijn langste tijd gehad, aldus het artikel. Laptops presteren even goed en bieden meer flexibiliteit in het gebruik.
Het artikel zwijgt over de vaste telefoon. Dat is jammer, want ik worstel daarmee. Zelfs met mijn voortdurende mobiele bereikbaarheid, op elke plek en op (bijna) elk moment, kan ik mijn vaste telefoon niet loslaten. Het is een bijna existentiële kwestie, zo voelt het. Volkomen irrationeel, maar wel reëel.
De technologie en haar toepassingen hebben hun eindpunt nog lang niet bereikt. Ik hoef niet op elk moment bij te blijven. Een beetje overbodigheid in huis is geen misdaad. Desondanks wil ik voorkomen straks in de woestijn te staan van aftandse elektronica. Artikelen zoals die in New York Times helpen het verstand te blijven bewaren in de oprukkende gadgets van de dag.
Een recent artikel in New York Times somt meer attributen op die nu als overbodig kunnen worden afgedaan. Kookboeken bijvoorbeeld en wegenkaarten, dus ieder gedrukt en gebonden referentiemateriaal. Die zijn alle vindbaar op het web en printbaar naar behoefte.
Wat meer? Aan gewone wekkers kan je beter vasthouden, zegt het artikel, want de alarmfunctie op de meeste mobieltjes is hopeloos. Daarmee ben ik het van harte eens. En al sinds enige tijd speel ik mijn muziek voornamelijk af via mijn laptop en geluidsboxen. Waarom dan nog een aparte installatie met CD’s? Ook die verzameling staat bij mij bijna als museumstuk te wachten op het grofvuil.
Videocamera’s bevinden zich al enige tijd in zwaar weer. Ook hier doet onze geavanceerde mobiele apparatuur het meeste werk. De vaste desktop heeft eveneens zijn langste tijd gehad, aldus het artikel. Laptops presteren even goed en bieden meer flexibiliteit in het gebruik.
Het artikel zwijgt over de vaste telefoon. Dat is jammer, want ik worstel daarmee. Zelfs met mijn voortdurende mobiele bereikbaarheid, op elke plek en op (bijna) elk moment, kan ik mijn vaste telefoon niet loslaten. Het is een bijna existentiële kwestie, zo voelt het. Volkomen irrationeel, maar wel reëel.
De technologie en haar toepassingen hebben hun eindpunt nog lang niet bereikt. Ik hoef niet op elk moment bij te blijven. Een beetje overbodigheid in huis is geen misdaad. Desondanks wil ik voorkomen straks in de woestijn te staan van aftandse elektronica. Artikelen zoals die in New York Times helpen het verstand te blijven bewaren in de oprukkende gadgets van de dag.
Zie: Gadgets you should get rid of (or not)
@Theo, Leuk dat je naar informatiemogelijkheden uit het verleden verwijst.
BeantwoordenVerwijderenIk kocht ooit, in een opwelling, 16 delen van "De Geillustreerde Encyclopaedie" van Winkler Prins. Tweede druk uit 1884, Uitgevers-maatschappij "Elsevier" uit Rotterdam. Soms blader ik er in en sta met grote regelmatigheid verbaasd hoe men in die tijd tegen de wereld (-bevolking) aan keek.