Ik heb mij in de afgelopen periode afgevraagd hoe ons nieuws er uit had gezien als de Arabische wereld niet in opstand was gekomen en in Japan geen aardbeving was geweest. Die dingen zijn dus allemaal gebeurd en zij zijn nog niet voorbij. De media hebben de gebeurtenissen omarmd, met beklemmende gretigheid, alsof zij zich voltrekken in onze eigen voortuin. Het zijn de feiten van het wereldnieuws en zij raken vele miljoenen mensen.
Maar het is lastig onder die omstandigheden bij onze eigen les te blijven. De verkiezingen van de Provinciale Staten konden ons hieraan slechts ternauwernood herinneren. Wij zijn ook snel overgegaan tot de (wan)orde van de dag, de langzaam aan gewoon geworden relletjes om niks. Een exotisch privé-diner van de majesteit en een defensieminister met een mond vol tanden omdat hij onkundig was gehouden van een interne misstand. Zijn dat inderdaad geen trivialiteiten tegenover de bewegingen en bevingen op dezelfde kleine aardbol?
Revoluties en catastrofes dwingen mensen opnieuw te beginnen. Je kan ook zeggen: zij geven hun die kans. Ondanks alle bijkomende ellende is er iets te zeggen voor een herstart met een schone lei. Soms lijkt er geen andere uitweg in een tijd waarin de regeltjes zijn uitgeput, de verbeelding zich herhaalt en inderdaad, wanneer alleen nog op het bord gekeken wordt van de Majesteit of dat allemaal wel kosjer is.
De natuur gaat haar eigen gang en ook onze menselijke natuur, soms meedogenloos, zonder aanzien van de mogelijke gevolgen. Uitbarstingen en vernielingen luchten spanningen die zijn opgekropt. Zij verplaatsen de druk ongericht naar nieuwe plekken. Het zijn de momenten die ons confronteren met de gebrekkige maakbaarheid van de geschiedenis.
Het is een tamelijk schrale gedachte, zeker voor degene die wil blijven geloven in rationele processen en verstandig beleid als de kurken van toekomende, betere tijden. Want ja, zeker uit dat oogpunt zou je snakken naar ander nieuws.
Maar het is lastig onder die omstandigheden bij onze eigen les te blijven. De verkiezingen van de Provinciale Staten konden ons hieraan slechts ternauwernood herinneren. Wij zijn ook snel overgegaan tot de (wan)orde van de dag, de langzaam aan gewoon geworden relletjes om niks. Een exotisch privé-diner van de majesteit en een defensieminister met een mond vol tanden omdat hij onkundig was gehouden van een interne misstand. Zijn dat inderdaad geen trivialiteiten tegenover de bewegingen en bevingen op dezelfde kleine aardbol?
Revoluties en catastrofes dwingen mensen opnieuw te beginnen. Je kan ook zeggen: zij geven hun die kans. Ondanks alle bijkomende ellende is er iets te zeggen voor een herstart met een schone lei. Soms lijkt er geen andere uitweg in een tijd waarin de regeltjes zijn uitgeput, de verbeelding zich herhaalt en inderdaad, wanneer alleen nog op het bord gekeken wordt van de Majesteit of dat allemaal wel kosjer is.
De natuur gaat haar eigen gang en ook onze menselijke natuur, soms meedogenloos, zonder aanzien van de mogelijke gevolgen. Uitbarstingen en vernielingen luchten spanningen die zijn opgekropt. Zij verplaatsen de druk ongericht naar nieuwe plekken. Het zijn de momenten die ons confronteren met de gebrekkige maakbaarheid van de geschiedenis.
Het is een tamelijk schrale gedachte, zeker voor degene die wil blijven geloven in rationele processen en verstandig beleid als de kurken van toekomende, betere tijden. Want ja, zeker uit dat oogpunt zou je snakken naar ander nieuws.
Toch spelen we met vuur en beseffen het dan ook nog niet
BeantwoordenVerwijderenhttp://rikus2.web-log.nl/blog/2011/03/rikus-zijn-stiefkwartiertje-64-als-straks-de-bloemen-niet-meer-bloeien-de-moord-op-de-honing-bij.html