Echt leiderschap ontstaat in een historisch proces. De leider is degene van wie iedereen dat vanzelf-sprekend vindt. Die kies je niet. Die accepteer je.
Maar niet elke periode biedt vanzelf zo'n historisch proces. Het theater van de politiek is nu vooral een komedie van begrotingsspecialisten. Dat is alles behalve de voedingsbodem voor daadwerkelijk leider-schap.
Joop den Uyl was zo'n historisch leiderfiguur. Dat gold ook voor de VVD-ers Oud en Wiegel. Van heel andere orde was Van Agt. Was hij een echte "leider"? Hij was zeker degene die in zijn tijd het meest de belichaming was van het CDA. Prominente mensen, uitgesproken karakters die meteen stilte zaaien als zij de zaal inkomen.
Met die voorgeschiedenis in mijn hoofd zie ik nu de parade bij het CDA, nog maar kort na dezelfde vertoning bij de PvdA, en ja nu ook Groenlinks. Al bij de laatste verkiezingen, in 2010, heb ik opgetekend hoezeer de mediademocratie het verschijnsel Idols (of The Voice) en de campagne van politici bij elkaar heeft gebracht. De jongere die nu opgroeit weet niet beter. Als je wat wil moet je met een wedstrijd meedoen. Wie de populairste is.
Geen van de kandidaten die nu ten toon worden gesteld heeft ook maar bij benadering het klassieke, authentieke leiderschap in de Nederlandse politiek in zich. Wie het wordt maakt eigenlijk niet zoveel uit. Met populariteit bereik je niets. De nadruk hierop onderstreept nog eens hoezeer de werkelijke historische processen ver van hun zijn verwijderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten