1952 – 2012 Yeah! Zestig

Vandaag, 26 mei, vier ik mijn zestigste verjaardag. Het is een vreemde gewaarwording. De zestigste verjaardag van mijn vader zit in mijn hoofd als de dag van gisteren, maar dat is inmiddels ook al weer dertig jaar geleden. De tijd vliegt.

Zestig is het toverwoord van mijn generatie. Ik bedoel de herinnering aan de jaren zestig waarin wij onze middelbare schooltijd en (eerste) studiejaren beleefden. Onze jeugd is nu wel heel erg voltooid verleden tijd. Hoe vaak is er van die jaren al geen afscheid genomen?

De Keizersgracht vanaf de Westertoren, in 1952, het jaar waarin ik verderop aan de gracht enkel babygeluidjes produceerde

Mijn eigen beleving is dat met het klimmen der jaren de geschiedenis – alles wat verleden en voltooid is – gestaag mijn gedachten beheerst. Dat tussen het “was” en het “is” een levende dynamiek bestaat. Je kan wel honderd keer terug naar toen en toch alles weer op een nieuwe manier beleven, opnieuw begrijpen en inkleuren. Maar het gaat wel om die dynamiek. Ik sta met beide benen in onze eigen tijd en ik hoop dat nog lang te mogen blijven doen. Geschiedenis en de weerkerende beleving ervan leiden tot beter begrip van waar wij zijn, naast alle andere impulsen die hiertoe bijdragen. Dat ik zelf intussen evengoed meer geschiedenis ben dan toekomst deert mij niet. Het is eigenlijk vooral een rustgevende gedachte.

Maar als mijn lichaam het wil moet mijn hoofd met alles wat erin omgaat nog wel een jaar of twintig mee, liefst meer natuurlijk. En dat vereist wakker blijven, niet ophouden mee te denken over de trends van alle dag; van de ogenschijnlijke banaliteiten tot alles wat zich aandient als dreigende rampspoed of juist anders: als lichtend nieuw perspectief.

De zomer van mijn leven is nog niet voorbij. Het gaat slechts om een rekenkundige mijlpaal. Wie mij op straat ziet lopen zal niet gauw zeggen: daar gaat een oude man. Ten minste wil ik die illusie nog lang koesteren.