In jongeren van nu kunnen hele stormen woeden
Aspiraties – en frustraties – van jonge mensen staan dezer dagen in het centrum van de belangstelling. Maar wij hoeven niet enkel te kijken naar Egypte om ons te vergewissen.van menselijke verlangens aan de voordeur van de toekomende geschiedenis. We zitten allemaal op die drempel: tussen het verleden dat wij moeten loslaten en de dag van morgen die vol zit met onzekerheden en onopgeloste tegenstrijd.
Een goede vriend van mij, 27 jaar, zei: “Tien jaar geleden zeiden ze nog: het zijn gouden tijden, je moet wel blij zijn”. Met die belofte en vanzelfsprekendheid was hij opgegroeid. “Maar nu: economische crisis, global warming… ruim dat even op.” Alsof het goud is opgelost, zonder uitleg, en je in plaats daarvan wordt opgezadeld met een levenslang negatief banksaldo.
Jongeren zijn daarover niet onrustig. Er is genoeg afleiding. Het hedendaagse brood en spelen zijn hun mobieltjes en computergames. Maar blijft dat zo? De verschillen in onze wereld worden steeds groter. We hebben het punt – nog - niet bereikt van immense prijsstijgingen van brood of ander voedsel (zoals dat wel het geval is in Egypte), maar in de kansen op de arbeidsmarkt begint het al enigszins te dringen, wat er ook gezegd mag worden van de vergrijzing. Er zijn achterstanden, er zijn ongewisheden in de ontwikkeling (en locatie) van de economie respectievelijk de groei hiervan. Zo rooskleurig of goudgerand is het voor onze jongeren dus niet.
Aan de vermaningen van democratie en rechtsstaat die internationaal op Egypte worden afgestort hebben de Egyptische jongeren helemaal niets. Zij willen concreet verbetering in hun leven. Dat zijn de geluiden die nu klinken in een flink deel van de Arabische wereld.
En net zo min als onze jeugd per se om revolutie zit te springen, koesteren zij toch – meer binnensmonds – hun vraagtekens en ongemakken. Het is niet vanzelfsprekend dat wij die sussend kunnen wegnemen. De wereld zit vol ongekende bokkensprongen-in-the-waiting, ook bij ons.
Mijn vriend verwees naar Van der Sloot als een soort anti-icoon van zijn eigen lotgenoten. Ik moest het even verwerken. Wat bedoel je? De potentie van onbeheerste ontladingen, van onbedoelde excessen met vervelende gevolgen zit in iedere generatie. Is die nu mogelijk heftiger, donkerder?
Maar is zijn ook andere trends in diezelfde groep. Ik hoef daarvoor enkel te kijken naar mijn dochter en haar omgeving: opgewekt, “can do”, ambitieus en niet zomaar uit het veld te slaan. Het is dus gevaarlijk te generaliseren. Maar dat werkt in beide richtingen. Onbehagen en illusies hebben wij allemaal wel.
Het lijkt mij in elk geval dat met alle aandacht voor de stormen in de Arabische wereld wij misschien wat meer mogen opletten hoe het zit met de verborgen stormen in onze eigen kinderen.
Een goede vriend van mij, 27 jaar, zei: “Tien jaar geleden zeiden ze nog: het zijn gouden tijden, je moet wel blij zijn”. Met die belofte en vanzelfsprekendheid was hij opgegroeid. “Maar nu: economische crisis, global warming… ruim dat even op.” Alsof het goud is opgelost, zonder uitleg, en je in plaats daarvan wordt opgezadeld met een levenslang negatief banksaldo.
Jongeren zijn daarover niet onrustig. Er is genoeg afleiding. Het hedendaagse brood en spelen zijn hun mobieltjes en computergames. Maar blijft dat zo? De verschillen in onze wereld worden steeds groter. We hebben het punt – nog - niet bereikt van immense prijsstijgingen van brood of ander voedsel (zoals dat wel het geval is in Egypte), maar in de kansen op de arbeidsmarkt begint het al enigszins te dringen, wat er ook gezegd mag worden van de vergrijzing. Er zijn achterstanden, er zijn ongewisheden in de ontwikkeling (en locatie) van de economie respectievelijk de groei hiervan. Zo rooskleurig of goudgerand is het voor onze jongeren dus niet.
Aan de vermaningen van democratie en rechtsstaat die internationaal op Egypte worden afgestort hebben de Egyptische jongeren helemaal niets. Zij willen concreet verbetering in hun leven. Dat zijn de geluiden die nu klinken in een flink deel van de Arabische wereld.
En net zo min als onze jeugd per se om revolutie zit te springen, koesteren zij toch – meer binnensmonds – hun vraagtekens en ongemakken. Het is niet vanzelfsprekend dat wij die sussend kunnen wegnemen. De wereld zit vol ongekende bokkensprongen-in-the-waiting, ook bij ons.
Mijn vriend verwees naar Van der Sloot als een soort anti-icoon van zijn eigen lotgenoten. Ik moest het even verwerken. Wat bedoel je? De potentie van onbeheerste ontladingen, van onbedoelde excessen met vervelende gevolgen zit in iedere generatie. Is die nu mogelijk heftiger, donkerder?
Maar is zijn ook andere trends in diezelfde groep. Ik hoef daarvoor enkel te kijken naar mijn dochter en haar omgeving: opgewekt, “can do”, ambitieus en niet zomaar uit het veld te slaan. Het is dus gevaarlijk te generaliseren. Maar dat werkt in beide richtingen. Onbehagen en illusies hebben wij allemaal wel.
Het lijkt mij in elk geval dat met alle aandacht voor de stormen in de Arabische wereld wij misschien wat meer mogen opletten hoe het zit met de verborgen stormen in onze eigen kinderen.
Brrrr, ik hoop dat die term niet beklijft, de Van der Sloot generatie ... maar ik begrijp wat je vriend bedoelt. Heel goed om ook dichtbij te kijken, en wat is er dichtbijer dan je eigen kind, man, vrouw ... die zijn in feite oneindig interessanter en belangrijker dan wie dan ook op de tv of het internet. Toch komen ze er qua aandacht bekaaid vanaf.
BeantwoordenVerwijderen