Ik las gisteren een verhaal van de biograaf van Ronald Reagan (n.a.v. diens 100ste geboortedag), een voorval in de jaren dat zijn geestelijke vermogens merkbaar begonnen af te nemen. Het is al weer een tijd geleden, en ik vroeg mij af of Nancy Reagan, zijn vrouw, nog leefde. Opmerkelijk is vooral dat ik niet de enige ben die deze vraag stelt. Dat blijkt uit het grote aantal meldingen op Google “Nancy Reagan dead?”. Zij is nog in leven en wordt dit jaar negentig.
Dit soort momenten zijn er vaker ten aanzien van andere personen, vroegere “bekende Nederlanders” (wij weten nu allemaal dat Piet de Jong, dik in de negentig, ook nog niet dood is) of mensen op het wereldtoneel. Ooit heb ik een lijst gevonden op internet van mensen van wie verwacht wordt dat zij spoedig sterven (Deathlist). Ook wie dit een wat macabere exercitie vindt, wordt met die lijst toch op de hoogte gehouden – dat wil zeggen: van al die – merendeels - oude mensen die nog niet zijn voorbijgegaan.
Zo af en toe zie ik een overlijdensbericht van iemand waarvan ik met zekerheid meende te weten dat die niet meer leefde. Dan is het dus te laat. Dat is ook de boodschap die juist dezer dagen recent op de radio te horen is: waarom het contact verbreken met iemand die is getroffen door een ernstige, terminale ziekte?
Ook daarover heb ik nagedacht. Er is minstens één geval in mijn kennissenkring tegenover wie ik misschien meer belangstelling had moeten tonen dan ik heb gedaan. Maar, wil je iemand, zeker wanneer deze niet behoort tot je intiemste vriendenkring, nog storen?
’s Avonds als ik de krant lees, sla ik onwillekeurig direct naar de familieberichten (inclusief leuke geboorten natuurlijk!). Een gewoonte die veel mensen hebben, is mijn indruk. Hoe deze gewoonte evolueert naar mate het nieuws steeds meer enkel digitaal wordt geserveerd, is een open vraag.
Maar dat het interessant – en misschien ook nuttig - is juist om ons af en toe te vergewissen van de degenen die nog onder ons zijn, lijdt wat mij betreft geen twijfel.
Dit soort momenten zijn er vaker ten aanzien van andere personen, vroegere “bekende Nederlanders” (wij weten nu allemaal dat Piet de Jong, dik in de negentig, ook nog niet dood is) of mensen op het wereldtoneel. Ooit heb ik een lijst gevonden op internet van mensen van wie verwacht wordt dat zij spoedig sterven (Deathlist). Ook wie dit een wat macabere exercitie vindt, wordt met die lijst toch op de hoogte gehouden – dat wil zeggen: van al die – merendeels - oude mensen die nog niet zijn voorbijgegaan.
Zo af en toe zie ik een overlijdensbericht van iemand waarvan ik met zekerheid meende te weten dat die niet meer leefde. Dan is het dus te laat. Dat is ook de boodschap die juist dezer dagen recent op de radio te horen is: waarom het contact verbreken met iemand die is getroffen door een ernstige, terminale ziekte?
Ook daarover heb ik nagedacht. Er is minstens één geval in mijn kennissenkring tegenover wie ik misschien meer belangstelling had moeten tonen dan ik heb gedaan. Maar, wil je iemand, zeker wanneer deze niet behoort tot je intiemste vriendenkring, nog storen?
’s Avonds als ik de krant lees, sla ik onwillekeurig direct naar de familieberichten (inclusief leuke geboorten natuurlijk!). Een gewoonte die veel mensen hebben, is mijn indruk. Hoe deze gewoonte evolueert naar mate het nieuws steeds meer enkel digitaal wordt geserveerd, is een open vraag.
Maar dat het interessant – en misschien ook nuttig - is juist om ons af en toe te vergewissen van de degenen die nog onder ons zijn, lijdt wat mij betreft geen twijfel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten