Een Franse vrouw staat aan de top van de wereldeconomie. Radio en TV worden overheerst door vrouwelijke presentatrices en showmasters. Wie op de arbeidsmarkt iets wil bereiken moet eerst zijn weg vinden door het bastion van vrouwelijke recruiters en personeelsadviseurs. Ook loketten en recepties zijn het domein van vrouwen. Overal zijn zij de poortwachters voor wie wat wil bereiken.
Hiertegenover staat de jongenscrisis. Op school lopen zij massaal achter. Het is geen typisch Nederlands verschijnsel. De OECD stelt dat het zich in alle ontwikkelde landen voordoet. In Boys Adrift, jongens op drift, geeft de Amerikaanse wetenschapper Leonard Sax vijf verklaringen voor de ongemotiveerde en slecht presterende Amerikaanse jongens. De Volkskrant citeert dat “…het onderwijs internationaal is gefeminiseerd. Hierbij worden methoden gebruikt waarin meisjes floreren. Tegelijkertijd heeft nagenoeg elke jongen in dit deel van de wereld onbeperkt toegang tot internet en computergames. Afleidingen genoeg.”
In ons land is een discussie ontstaan over het gescheiden lesgeven aan jongens en meisjes. Onderwijskundigen stellen dat wij de verschillen in leerstijl tussen beide sexen beter kunnen koesteren dan ontkennen. In gedachten zie ik het oude bolwerk van jongens, de HBS, en dat van de meisjes, de MMS, weer uit hun as herrijzen.
Maar inderdaad, enkel nog in de krochten van geweldlustige computergames vinden jongens en mannen de frontlinies van het avontuur, de ruige uitdaging en de niets ontziende competitie. Ik heb wel eens eerder iets beweerd over de geschiktheid van dit model voor tal van leerprocessen, vooral voor diegenen die niet willen stil zitten.
Ik zou denken dat het matige ambitieniveau van jongens in het onderwijs een symptoom is van een Umwelt die geen avontuur meer biedt. Onze maatschappij is te geordend, met teveel saaie regeltjes en teveel vrouwen die deze allemaal fantasieloos keurig willen handhaven.
Zo komen we op de rand van hetgeen in onze tijd als politiek correct wordt beschouwd. Jongens moeten gewoon luisteren en zich schikken. Of is er een andere weg? Hoe dan ook lijkt het mij zaak dat de kwestie wordt uitgelucht. Ik ben de trotse vader van een bruisende dochter dus ik moet het aan de vaders van jongens overlaten om hierover hun zoon(s) - en misschien ook zichzelf - eens diep in de ogen te kijken.
Vrouwenemancipatie, ja oké. Maar tussen ying en yang hoort een balans te bestaan.
Hiertegenover staat de jongenscrisis. Op school lopen zij massaal achter. Het is geen typisch Nederlands verschijnsel. De OECD stelt dat het zich in alle ontwikkelde landen voordoet. In Boys Adrift, jongens op drift, geeft de Amerikaanse wetenschapper Leonard Sax vijf verklaringen voor de ongemotiveerde en slecht presterende Amerikaanse jongens. De Volkskrant citeert dat “…het onderwijs internationaal is gefeminiseerd. Hierbij worden methoden gebruikt waarin meisjes floreren. Tegelijkertijd heeft nagenoeg elke jongen in dit deel van de wereld onbeperkt toegang tot internet en computergames. Afleidingen genoeg.”
In ons land is een discussie ontstaan over het gescheiden lesgeven aan jongens en meisjes. Onderwijskundigen stellen dat wij de verschillen in leerstijl tussen beide sexen beter kunnen koesteren dan ontkennen. In gedachten zie ik het oude bolwerk van jongens, de HBS, en dat van de meisjes, de MMS, weer uit hun as herrijzen.
Maar inderdaad, enkel nog in de krochten van geweldlustige computergames vinden jongens en mannen de frontlinies van het avontuur, de ruige uitdaging en de niets ontziende competitie. Ik heb wel eens eerder iets beweerd over de geschiktheid van dit model voor tal van leerprocessen, vooral voor diegenen die niet willen stil zitten.
Ik zou denken dat het matige ambitieniveau van jongens in het onderwijs een symptoom is van een Umwelt die geen avontuur meer biedt. Onze maatschappij is te geordend, met teveel saaie regeltjes en teveel vrouwen die deze allemaal fantasieloos keurig willen handhaven.
Zo komen we op de rand van hetgeen in onze tijd als politiek correct wordt beschouwd. Jongens moeten gewoon luisteren en zich schikken. Of is er een andere weg? Hoe dan ook lijkt het mij zaak dat de kwestie wordt uitgelucht. Ik ben de trotse vader van een bruisende dochter dus ik moet het aan de vaders van jongens overlaten om hierover hun zoon(s) - en misschien ook zichzelf - eens diep in de ogen te kijken.
Vrouwenemancipatie, ja oké. Maar tussen ying en yang hoort een balans te bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten