Zelfmoordaanslag bij begrafenis vermoorde halfbroer president Karzai, Afghanistan
De grootste ellende die mensen in het Midden-Ooosten aanrichten veroorzaken zij onder elkaar. De aanslagen en gewelddadigheden in ons deel van de wereld zijn daar niets bij. Terwijl links en rechts de topstukken worden omgemaaid keren wij onze rug van brandhaarden zoals Irak en vooral Afghanistan. Het schouwspel is te gek voor woorden. Ik heb geen enkele fiducie in een spoedige oplossing van de spanningen, de wrok, de argwaan, de jaloezie en het fanatisme die aan toestand in het Midden-Oosten ten grondslag liggen.
Het westen reageert tot nu toe met gelijke – gewelddadige – munt. Dat is wat wij zien. De halfhartige vertoning van de Nederlandse regering (“we zijn niet tegen bombardementen op Libië, maar we doen niet mee”) geeft te denken over ons eigen besef van hetgeen op het spel staat en van de consequenties hiervan. Een debat over deze opstelling heeft niet plaatsgevonden, alsof het alsnog allemaal ver van ons bed kan worden gehouden.
Niettemin zal tot menigeen aan onze kant wel zijn doorgedrongen dat een groot deel van de ellende die in de afgelopen periode is uitgebarsten maar weinig van doen heeft met daadwerkelijke religieuze strijd. Dat werkt louterend. Sterker nog, de brandhaarden van gewelddadig islamitisch fanatisme lijken zwakker dan ooit. Daarmee is echter de dreiging voor onze eigen veiligheid en voor de economische stabiliteit op langere termijn niet afgenomen. Ik denk eerder integendeel, vooral omdat de welvaartsvraagstukken in het Midden-Oosten zo nauw met de omstandigheden in het westen verbonden zijn.
Dit zijn allesbehalve geruststellende gedachten. De beelden van opgeheven handen met geweren, stuurloos gebarend in protest, kunnen niet worden weggedacht (of weggezapt). Wij staren dagelijks in de spiegel van een wel zeer hardnekkige historische impasse.
Voor de omvangrijke jonge bevolking van de Arabische landen is het perspectief uiterst somber. Hoe de regimes zich ook zullen aanpassen, zonder daadwerkelijk brood op tafel zal van enigerlei duurzame democratisering geen sprake zijn. Uitbarstingen met spillover effecten naar de rest van de wereld zullen dus voorlopig bij ons blijven.
Het westen reageert tot nu toe met gelijke – gewelddadige – munt. Dat is wat wij zien. De halfhartige vertoning van de Nederlandse regering (“we zijn niet tegen bombardementen op Libië, maar we doen niet mee”) geeft te denken over ons eigen besef van hetgeen op het spel staat en van de consequenties hiervan. Een debat over deze opstelling heeft niet plaatsgevonden, alsof het alsnog allemaal ver van ons bed kan worden gehouden.
Niettemin zal tot menigeen aan onze kant wel zijn doorgedrongen dat een groot deel van de ellende die in de afgelopen periode is uitgebarsten maar weinig van doen heeft met daadwerkelijke religieuze strijd. Dat werkt louterend. Sterker nog, de brandhaarden van gewelddadig islamitisch fanatisme lijken zwakker dan ooit. Daarmee is echter de dreiging voor onze eigen veiligheid en voor de economische stabiliteit op langere termijn niet afgenomen. Ik denk eerder integendeel, vooral omdat de welvaartsvraagstukken in het Midden-Oosten zo nauw met de omstandigheden in het westen verbonden zijn.
Dit zijn allesbehalve geruststellende gedachten. De beelden van opgeheven handen met geweren, stuurloos gebarend in protest, kunnen niet worden weggedacht (of weggezapt). Wij staren dagelijks in de spiegel van een wel zeer hardnekkige historische impasse.
Voor de omvangrijke jonge bevolking van de Arabische landen is het perspectief uiterst somber. Hoe de regimes zich ook zullen aanpassen, zonder daadwerkelijk brood op tafel zal van enigerlei duurzame democratisering geen sprake zijn. Uitbarstingen met spillover effecten naar de rest van de wereld zullen dus voorlopig bij ons blijven.
Ik denk het wel, het VS imperialisme loopt op z'n eind.
BeantwoordenVerwijderenEen aardig stuk, maar vanwaar die titel en laatste alinea?
BeantwoordenVerwijderenAfghanistan en Irak zijn beide landen die leven onder vreemde overheersing. Dat alleen al maakt hun positie onvergelijkbaar met Arabische landen. Daar komt bij dat Afghanistan niet in het Midden-Oosten ligt en bovendien geen Arabisch land is.
De situatie in het Midden-Oosten is inderdaad zorgwekkend. Maar anders dan jij zie ik de bevolking niet primair roepen om welvaart. Men roept juist om vrijheid en democratie, om het bestrijden van machtsmisbruik en corruptie.
Kijk bijvoorbeeld naar Syrië. De opstanden daar begonnen in Dara’a, nadat kinderen werden gearresteerd voor het kladderen van leuzen op muren. Hun ouders wisten niet waar hun kinderen waren, ze werden gemarteld, hun ouders gekoeieneerd. Dát is waartegen men nu in opstand komt. Zoals een Syriër tegen mij zei: we dachten als het in Egypte en Tunesië kan, dan moet het in Syrië toch zeker ook kunnen?
Het regime reageert daarop in jouw lijn: met het beloven van prijsdalingen, van salarisverhogingen, van cosmetische en oppervlakkige veranderingen. Het volk zegt: we willen geen brood, we willen vrijheid en democratie.
Hoe moeilijk dat te verwezenlijken is, wordt duidelijk als je je realiseert wat dat voor Assad betekent. Stel hij schrijft werkelijk democratische verkiezingen uit, dan is dat het einde van zijn regime. Stel hij gaat echt tegen corruptie en machtsmisbruik vechten, dan is de eerste die in aanmerking komt voor vervolging zijn eigen broer.
Waar we het over eens zijn is dat islamistisch fanatisme daar geen rol in speelt. Wie in opstand komen zijn mensen uit alle etnische en religieuze groeperingen, inclusief de Alevieten van Assad zelf. Wie in opstand komen zijn mensen uit alle lagen van de bevolking. En die mensen zijn het over één ding eens: wat ze niet meer willen is een situatie waarin de ene bevolkingsgroep de andere onderdrukt.
De islam remt en voorkomt iedere echte vorm van demokratie.
BeantwoordenVerwijderenBegint al met vrouwenkiesrecht.
Daarnaast; alle islam groepen willen hegemonie.
En corruptie is bijna een arabische uitvinding. dat uitbannen kan niet
Zeker niet daar.
Daarnaast zijn er wat zijdelingse problemen; analfabetisme, gebrek aan productiviteit in ieder vlak.
Afghanistan is een ander verhaal.Daar komt nog eens bij, dat het land geregeerd wordt met een stammencultuur, waarbij de islam naadloos aansluit.
Daar een centrale overheid? democratie? Over 500 jaar misschien.
Net als in die afrikaanse landen,waar stammencultuur heerst, moeten wij wegblijven; ook met ontwikkelingshulp.
De natuurlijke leerprocessen en ontwikkelingen worden er door onderbroken, en ook lijkt het dat we helpen, we helpen ze van de wal in de sloot.
Ze moeten zichzelf ontwikkelen--of niet.
Moraal: ze mogen--ze moeten niet
Er zijn 1,5 milliard mensen teveel op dewereld.
PHM van de Kletersteeg
@johannanouri
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reactie. Je hebt gelijk, ik gebruik de term Arabisch land wel erg losjes. Niettemin behoort ook Afghanistan tot de groep van landen in het (Midden-)Oosten met dezelfde configuratie van vraagstukken. Vrijheid, democratie en welvaart zijn niet volkomen los van elkaar te zien. Dat zie ik ook, maar als ik de beelden en interviews zie/hoor op TV, hoor ik vooral het verlangen naar een hoopvolle toekomst, zonder machtsmisbruik en met een eerlijke kans op werk, inkomen enzovoorts. Dit veronderstelt denk ik bijna vanzelf een vrije en democratische samenleving.