Met de mogelijke extra steun aan Griekenland wordt opnieuw een ruk gegeven aan het elastiek van onze gemeenschap van vele talen en vele gewoontes – van zeer uiteenlopende kwaliteiten en levensopvattingen. Ministers van Financiën preken krampachtig de houdbaarheid, zij moeten wel nu het zover is gekomen, maar in menig Europese onderbuik broeit onbehagen of ten minste gerede twijfel. Europa ging over vrijheid, maar steeds meer vertoont het de trekken van een monetaire strafkolonie met slechts één enkele discipline; een keurslijf waarin verscheidenheid niet meer mogelijk is en waarin marktprestaties de maat geven.
Tegenwind bieden is een helse opgave. En is het ook redelijk? Het gaat immers om de continuïteit van onze welvaart, de stabiliteit van de wereldhandel, de voortgezette levering van de goederen en diensten, tegen acceptabele prijs, die de meeste mensen als volstrekt normaal en vanzelfsprekend beschouwen. Wie daarvoor tekent komt onder de gegeven omstandigheden vanzelf uit bij het ook in ons land doorgevoerde draconische beleid. You can’t have your cake and eat it.
Maar mijn gevoel zegt dat juist in die veronderstellingen de kern schuilt van de ellende die wij over ons heen laten roepen. Zij worden ons getrakteerd als een strak materialistisch dictaat. Tal van werkgelegenheid wordt eraan opgeofferd, vooral in de sfeer van maatschappelijke activiteiten die misschien niet altijd productief zijn maar wel door – en voor – velen als zinvol zijn beschouwd. Alle lucht wordt uit de maatschappij geperst. Enkel nog degenen die hun werk rechtstreeks ontlenen aan de productie- en consumptiecyclus kunnen zich hierin – voorlopig - onaangetast wanen. Voorlopig, want ook daarin houdt het ergens op. De spiraal van vraaguitval bereikt uiteindelijk iedereen.
De discussie over de euro treft ons in het hart van de wereld waarin wij (willen) leven. Het is vooral het gebrek aan realistische alternatieve scenario’s dat de situatie onbehagelijk maakt. We worden met de rug tegen de muur gezet. Alleen een massaal afscheid van onze welvaartsambities, over de hele linie, biedt een uitkomst. Maar dat bepleiten is politieke zelfmoord.
Het lijkt mij teveel gevraagd van de Grieken om ons van dat scenario te behoeden. De voorwaarden die aan verdere steun zijn verbonden dienen tevens een gemeenschappelijke belofte in te houden, de ‘eenheid’ zoals bepleit door de Franse president Sarkozy. Anders gezegd: het ‘sterk maken’ van onze premier Rutte geldt voor alle Europeanen. Het is een lange weg, waarvoor de steunmaatregelen wel de tijd bieden maar niet de echte oplossing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten