Terwijl een flink deel van de wereld de straat op gaat voor democratie en kansen voor iedereen willen wij in Nederland ons eerstvolgende democratische moment liefst overslaan. Met man en macht zetten partijen alles in het werk om de gang naar de stembus volgende week woensdag te maken tot een verkiezing die vooral geen invloed kan hebben op de politieke verhoudingen in ons land. Ja, het zou mooi zijn als het kabinet ook in de Eerste Kamer een meerderheid krijgt, maar uitmaken doet het niet. Omgekeerd pruttelen de oppositiepartijen in de marge – zonder vuist, zonder werkelijk aansprekend thema. Wat intussen de gevolgen zijn voor de provincies blijft al helemaal buiten beschouwing. Het gaat nergens over.
Ons staatsbestel loopt onder deze omstandigheden langs de rand van de afgrond. Een regeringscoalitie die kennelijk meent zich geen rekenschap te hoeven geven van de verstandhouding met de Eerste Kamer, schrijft het instituut de geschiedenis in. Het gebeurt impliciet, zonder publieke discussie over de wenselijke checks and balances in de uitoefening van overheidsmacht. Deze gang van zaken lijkt meer geboren uit onverschilligheid en opportunisme dan uit overwegingen van zorgvuldigheid in het openbaar bestuur.
Intussen doen ook de media weinig moeite de verkiezingen – of het gebrek aan enthousiasme hiervoor – in hun werkelijke betekenis te ‘duiden’ (zoals het een beetje modieus heet). Zij behandelen de campagne als een schimmenspel van verdwaasde oud-politici, te netjes en te genuanceerd om ook maar enigszins de illusie te wekken dat er iets te kiezen valt.
Het zijn natuurlijk ook de provincies die hierin het onderspit delven, al is dat niet echt opmerkelijk De gang naar de provinciale stembus is van oudsher voornamelijk een handeling van burgerfatsoen en niet van publieke passie.
Opmerkelijk is intussen wel het feit dat de coalitie bij haar aantreden de mond vol had van snijden in de democratie maar hieraan toe nu toe geen enkel vervolg heeft gegeven. Wat is de functie van de provincies op langere termijn en welke omvang moeten zij hebben? Dat die vraag te meer geldt voor de Eerste Kamer hoef ik niet te herhalen. Desondanks lijkt mij dat er een duidelijke keuze moet worden gemaakt: een Senaat die rechtstreeks is gekozen, of geen Senaat. Maar dat is vooralsnog de vraag niet.
Ons staatsbestel loopt onder deze omstandigheden langs de rand van de afgrond. Een regeringscoalitie die kennelijk meent zich geen rekenschap te hoeven geven van de verstandhouding met de Eerste Kamer, schrijft het instituut de geschiedenis in. Het gebeurt impliciet, zonder publieke discussie over de wenselijke checks and balances in de uitoefening van overheidsmacht. Deze gang van zaken lijkt meer geboren uit onverschilligheid en opportunisme dan uit overwegingen van zorgvuldigheid in het openbaar bestuur.
Intussen doen ook de media weinig moeite de verkiezingen – of het gebrek aan enthousiasme hiervoor – in hun werkelijke betekenis te ‘duiden’ (zoals het een beetje modieus heet). Zij behandelen de campagne als een schimmenspel van verdwaasde oud-politici, te netjes en te genuanceerd om ook maar enigszins de illusie te wekken dat er iets te kiezen valt.
Het zijn natuurlijk ook de provincies die hierin het onderspit delven, al is dat niet echt opmerkelijk De gang naar de provinciale stembus is van oudsher voornamelijk een handeling van burgerfatsoen en niet van publieke passie.
Opmerkelijk is intussen wel het feit dat de coalitie bij haar aantreden de mond vol had van snijden in de democratie maar hieraan toe nu toe geen enkel vervolg heeft gegeven. Wat is de functie van de provincies op langere termijn en welke omvang moeten zij hebben? Dat die vraag te meer geldt voor de Eerste Kamer hoef ik niet te herhalen. Desondanks lijkt mij dat er een duidelijke keuze moet worden gemaakt: een Senaat die rechtstreeks is gekozen, of geen Senaat. Maar dat is vooralsnog de vraag niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten