WETSVOORSTEL NEGATIEVE DONNORREGISTRATIE GETUIGT VAN PERVERSE ETHIEK

Als de nieuwe wet donorregistratie zou worden aangenomen – de Eerste Kamer moet zich er nog over uitspreken – zal ik zeer nadrukkelijk geen enkele verklaring afgeven. De gedachte dat ik mij over eventuele donatie van een orgaan zou moeten uitspreken wil ik verre van mij werpen. Een ‘nee’ noch ‘ja’ zal men vooraf van mij op schrift krijgen. Doe ik dat wel, dan maak ik mij een gewillig instrument van een absurd materialisme.

Ben ik dan niet begaan met mensen die enkel nog kunnen overleven met hulp van andermans nier of lever? Ja natuurlijk, net zo goed als ik met iedereen begaan ben die voor zijn of haar voortgezette leven afhankelijk is van een of meer kostbare medische ingrepen. Telkens wanneer de polsstok van ons medisch kunnen verder reikt roepen wij dat dilemma op: een medische ingreep wordt – technisch – mogelijk, maar moet het dan ook, en ten koste waarvan?

Maar ik wil best onder ogen zien hoe de situatie zou zijn wanneer ik onverhoopt vroegtijdig aan mijn eind kom en juist op dat moment blijkt dat mijn long, nier of lever het leven kan redden van iemand anders. De beslissing is dan aan de nabestaanden. Dit is ook het geval in het wetsvoorstel: zelfs al heb je geen schriftelijk bezwaar gemaakt, zij moeten dan toch bereid zijn mee te werken. Waarom moet ik dan vooraf over mijn dood regeren? Als er werkelijk een leven gered kan worden, kan ik al bij voorbaat – bij leven – zeggen: maar natuurlijk!

Mijn bezwaar is echter dat in het wetsvoorstel mij die vrije uitspraak ontnomen wordt. Ik wordt wettelijk gedacht ja te hebben gezegd. Dat steekt. Omgekeerd vind ik een uitdrukkelijk ‘nee’ vooraf net zo verwerpelijk. Tot zo’n uitdrukkelijke beslissing moeten wij ons nooit en te nimmer laten verlokken. De praktische uitwerking blijft de doorslaggevende stem van de nabestaanden. Laat hen in vrijheid komen tot de juiste afweging.

De tranen van initiatiefneemster Pia Dijkstra (D66) bij het aannemen van haar voorstel in de Tweede Kamer getuigen van een vals soort humanisme. Ze beleeft het slechts van één kant: patiënten helpen. Mooi hoor. Maar met dit emotionele vertoon maakt zij samen met alle voorstemmers van iedereen die dan nee mag zeggen het object van misplaatste achterdocht. Mensen moeten niet in de situatie worden geplaatst dat zij zich daarvoor moeten verantwoorden. Inderdaad, pervers materialisme ten top.  Dank je wel hoeft niemand meer te zeggen als donorschap de regel is.