Ons land wordt te veel beheerst door oude, langlopende problemen
Het zittende kabinet Rutte II zal de eindstreep wel halen. Niemand heeft belang bij een crisis. Rutte c.a. weten de opgelopen problemen effectief te masseren. Serieuze politieke alternatieven zijn er niet.
De achterkant van deze werkelijkheid is de afhankelijkheid van gedoogpartijen bij concrete wetten en maatregelen; dit gecombineerd met hinderlijke voetzoekers zoals uittredende fractieleden of dissidente partijgenoten. De PvdA heeft hiervan duidelijk meer last dan de VVD.
Het is daarom niet verwonderlijk dat de politieke metaalmoeheid nu vooral bij de PvdA manifest wordt. Men speelt de tweede viool en het regeringsbeleid telt maar weinig sociaaldemocratische hoogstandjes.
Als minister-president heeft Rutte het tot nu toe opmerkelijk netjes gedaan. Ik heb al eens eerder betoogd dat dit compliment desondanks niet meer dan een mager zesje oplevert als men het geheel beziet van de opgaven waar ons land voor staat. Te veel is gericht op het financieel-economische beleid, te weinig op werken aan de toekomst. De nadruk ligt op management en op brede staatkunde. Het is bepaald Rutte’s sterkte niet hoe hij de bestaande sterkte van Nederland werkelijk robuust kan helpen maken voor de langere termijn. In de rest van de VVD is het denken hierover van oudsher weinig innovatief.
En hoe zit het eigenlijk met de de VVD als partij? Wat heeft het liberalisme, naast de sociaaldemocratie, in feite ons voor de toekomst te brengen? Diezelfde kan worden gesteld ten aanzien van de intelligentsia in ons land, van welke signatuur dan ook, die nauwelijks nog gedachten produceert waarvan de weldenkende burger nog verwonderd van zijn stoel schiet.
Onder die omstandigheden, ik bedoel: die van politieke denkarmoede en weinig visionair leiderschap, ontstaat vanzelf het idee dat Rutte c.s. hun werk na 2016 maar beter kunnen voortzetten, want er is toch niks anders. We worden er zelf evengoed lui van. Willen we over politiek en toekomst nog wel nadenken? Kúnnen we dat eigenlijk wel, als wij ook zelf steeds gedwongen worden enkele nog te denken aan de dag van morgen.
Zo zijn ook wijzelf verworden tot zo’n luchtballon. Murw geslagen door oeverloze crisispraat, mediahypes en tweets. Wie neemt de moeite om de paramaters van de politiek eens grondig onder de loep te nemen? Welk leiderschap vraagt dit niet?
De crisis waarover voortdurend wordt gesproken is geen crisis maar een transitie. Die moeten we door met ons allen. Schouder aan schouder. De wereld verandert. Nieuwe mogelijkheden ontstaan. Wat een kansen. Maar niet met het huidige tableau van mensen op en rond het Binnenhof.
